“Świadome jesteśmy tego, że nasze wynagradzanie całą swoją wartość czerpie z zadośćuczynienia Chrystusa […] W zjednoczeniu z Chrystusem pragniemy praktykować miłość objawiającą się posłuszeństwem woli Ojca Niebieskiego we wszystkim […] by w ten sposób dopełniać w swoim ciele braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół”(Kol. 1, 24, Konst. 5).
“Życie w świecie i praca zawodowa nasuwa nam konkretne sposoby wynagradzania za grzechy popełniane w naszym otoczeniu. Toteż staramy się zwyciężać zło dobrem, włączać się w różne działania podejmowane przez Kościół czy środowiska świeckie w celu szerzenia dobra, wnosząc w zwykłe życie zaczyn Ewangelii” (Konst. 8).
Wierne charyzmatowi Założyciela i jego trosce o to, by miłością odpowiadać na miłość Bożego Serca swoją konsekrację staramy się przeżywać i realizować w duchu apostolskiego wynagradzania przez:
- głęboką zażyłość z P. Bogiem na modlitwie, bliskość z Sercem Jezusa, rozważanie i kontemplowanie Jego miłości, szczególnie w Tajemnicy Paschalnej
- modlitwy i nabożeństwa zalecane w Konstytucjach, podejmowanie modlitwy wynagradzającej i ofiary w intencji wynagrodzenia za konkretne grzechy swoje i innych ludzi
- świadectwo życia prawdziwie chrześcijańskiego
- wierność Ewangelii w drobnych sprawach codziennego życia.
Zgodnie z powołaniem instytutowym miejscem realizowania naszej misji jest świat – coraz bardziej – jak widzimy – zlaicyzowany, zdezorientowany, a jednak złakniony prawdziwych wartości. Z drugiej strony można powiedzieć, że “miejscem” tym jest nasze serce – w nim bowiem najpierw rodzi się odpowiedź na to, z czym się w świecie spotykamy. I czasem bywa tak, że jest to jedyna odpowiedź, że nic więcej zrobić nie możemy jak ofiarować Bogu daną osobę, sprawę, współczuć ….
Każda z nas wynagradza w taki sposób, jaki jej dyktuje serce, ale też zgodnie z przygotowaniem, działając poza kręgiem tradycyjnego duszpasterstwa w Kościele. Staramy się w duchu wynagradzania przeżywać nasze codzienne sprawy i sprawy innych ludzi ogarniając je intencją wynagradzającą, modlitwą, ale też konkretnym zaangażowaniem. Problemy, grzechy, trudności z jakimi spotykamy się w naszym otoczeniu, pracy zawodowej same nasuwają nam sposoby wynagradzania, np. poświęcenie swojego czasu osobie samotnej, pomoc w nauce języka obcego dziecku z biednej rodziny, czasami otwarte opowiedzenie po stronie kogoś pokrzywdzonego, niesprawiedliwie ocenionego, przyjęcie na siebie obowiązków koleżanki w pracy, gdy jest przeciążona.
Inne konkretne przykłady realizacji charyzmatu to angażowanie się w różne działania, np. na rzecz terminalnie chorych, ubogich, rodzin wielodzietnych, obrony życia poczętego czy w duszpasterstwie osób uzależnionych, więźniów.
