CZY MIŁUJESZ MNIE WIĘCEJ … ? (J 21, 15). WYPŁYŃ NA GŁĘBIĘ … (Łk 5, 4). Jesteśmy wspólnotą osób konsekrowanych, żyjących w świecie duchem Ewangelii. Połączenie w jednym powołaniu konsekracji i świeckości nadaje tym dwóm elementom oryginalny charakter.
Konsekracja – to nasze całkowite poświęcenie się Bogu, pójście za Chrystusem przez praktykę rad ewangelicznych. Każdy chrześcijanin winien Chrystusa postawić na pierwszym miejscu (na mocy konsekracji chrzcielnej). Jednak Chrystus powołuje niektórych ludzi, aby pełniej dzielili Jego życie, misję i los, dla własnego uświęcenia i dla zbawienia świata. Praktycznie wyraża się to w formie ślubów: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, składanych w Instytucie i przyjmowanych przez Kościół.
Świeckość – polega na tym, że pozostajemy w świecie i w nim żyjemy konsekracją, troszcząc się o zbawienie ludzi, pracując razem z nimi, dzieląc ich radości i trudy, poszukując wspólnego dobra i sprawiedliwości. Czuwamy, by czynić to zgodnie z wymaganiami Ewangelii. W XIX w. świeckość została dostrzeżona jako wartość ze względu na swoją funkcję apostolską i społeczną. Mamy pełnić rolę ewangelicznego zaczynu w środowisku, w którym żyjemy, dla uświęcenia świata od wewnątrz.
Apostolstwo – żyjąc w świecie i zajmując się rzeczywistością doczesną, staramy się jednocześnie apostołować w duchu wynagradzania przez świadectwo życia oddanego Bogu, modlitwę za Kościół i świat, ofiarność, słowo, szerzenie dobra, świadczenie miłosierdzia, współpracę z kapłanami. Praca zawodowa w różnych dziedzinach życia, zawodach stwarza najwięcej możliwości do apostolskiego oddziaływania. Apostołowanie w warunkach życia świeckiego wymaga także zwracania uwagi na nasz styl życia.
Wspólnotowość – to kolejna cecha instytutów świeckich. „Członkowie tego samego instytutu winni zachowywać między sobą wspólnotę, pilnie troszczyć się o zachowanie jedności ducha i autentycznego braterstwa” (KPK kan. 716, 2). Włączenie w życie Wspólnoty umożliwia każdej członkini formację zmierzającą do dojrzałej, dynamicznej i pełnej odpowiedzi na wezwanie Chrystusa, umacnia w realizacji powołania, umożliwia duchową więź i wzajemne wspieranie się, pozwala uczyć się dialogu poprzez osobiste rozmowy z odpowiedzialnymi i między sobą, daje radość wspólnych spotkań.
Żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko rosło ku Temu który jest Głową – ku Chrystusowi” (Ef 4, 15).
Do realizacji tego służą dni skupienia, spotkania Wspólnoty, które są czasem nawiązywania i pogłębiania więzi osobowych i duchowych. Miejscem wspólnotowych spotkań są następujące miejscowości: Krynica-Zdrój, Częstochowa, Kraków, Mielec, Nowy Sącz, Zakopane.
